Χρόνια Πολλά King!

34 ετών έγινε χθες ο Roger Federer. Μάθετε τα πάντα για τον “Bασιλιά” του τένις!

Ό,τι και να γράψει κανείς για τον Roger Federer δε θα είναι αρκετό. Όσοι τον είδαμε να παίζει στα καλύτερα χρόνια της καριέρας του είμαστε τουλάχιστον τυχεροί. Η λέξη “φαινόμενο” μοιάζει φτωχή, μπροστά στα 17 Grand Slam που έχει κερδίσει, την εποχή που τα έχει κερδίσει. Τη στιγμή που όλοι οι επαγγελματίες τενίστας και φιλόδοξα παιδιά έχουν στόχο ζωής να σκαρφαλώσουν στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο Roger πέρασε 302 εβδομάδες από την καριέρα του στην κορυφή, δηλαδή σχεδόν 6 χρόνια!

Aνάγκασε έναν πρωταθλητή σαν τον Rafael Nadal να περιμένει 7 χρόνια επαγγελματικού τένις για να φτάσει στο Νο1. Το πορτοφόλι του δε θα μπορούσε να είναι πιο γεμάτο, η τροπαιοθήκη του είναι φουλαριστή και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Παρ’ όλα αυτά στα 34 χρόνια αγωνίζεται με δίψα για την επιτυχία, κυνηγάει τις νίκες σαν έφηβος και συναγωνίζεται επάξια τους Nadal και Djokovic, δύο παίκτες άλλης γενιάς, που ο καθένας τους σε διαφορετικές περιπτώσεις θα μπορούσε να “χτίσει” αυτοκρατορία χρόνων στην ΑΤΡ.

ROGER FEDERER – ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ημ. γέννησης:
8 Αυγούστου 1981
Εθνικότητα:
Ελβετός
Έδρα:
Bottmingen, Ελβετία
Ντεμπούτο:
1998
Εβδομάδες στο No1:
302
Ρεκόρ νίκες-ήττες:
965-223
Τουρνουά:
315
Τίτλοι ΑΤΡ:
79
Τίτλοι Grand Slam:
17
Τίτλοι διπλά:
8
Ολυμπιακά μετάλλια:
2
Κέρδη από τουρνουά:
83.102.704$

 

Τα πρώτα χρόνια
Ο Federer γεννήθηκε σε νοσοκομείο της Βασιλείας, στην Ελβετία. Ο πατέρας του, Robert Federer, κατάγεται από το Berneck, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα Ελβετίας, Αυστρίας και Γερμανίας, ενώ η μητέρα του, Lynette Federer, είναι Νοτιαφρικανή με ρίζες από τη Γαλλία και την Ολλανδία. Έχει μια μεγαλύτερη αδερφή (κατά δύο χρόνια), τη Diana. Μεγάλωσε στο Birsfelden, το Riehen και αργότερα το Münchenstein, που βρίσκεται ανάμεσα σε γαλλόφωνη και γερμανόφωνη περιοχή της Ελβετίας. Γι’ αυτό το λόγο μιλάει άπταιστα Γαλλικά, Γερμανικά, καθώς και Αγγλικά.

Από μικρό παιδί έδειξε το ενδιαφέρον του για τον αθλητισμό. Παράλληλα με το τένις, έπαιξε μπάντμιντον και μπάσκετ, ενώ είναι γνωστός για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Είναι μεγάλος φίλαθλος του ποδοσφαίρου, υποστηρίζοντας τη Βασιλεία και την Εθνική ομάδα της Ελβετίας.

Το τένις μπήκε στη ζωή του όταν ήταν 4 ετών. Τότε παρακολούθησε για πρώτη φορά το είδωλό του, Boris Becker, να κατακτά το Wimbledon, το 1985. Όπως έχει δηλώσει, παρακολουθούσε τένις με τις ώρες στην τηλεόραση εκείνη την εποχή. Χωρίς να τον παροτρύνει κανένας, ο Roger αποφάσισε ότι θέλει να ασχοληθεί με το τένις, λέγοντας στους γονείς του, “το τένις μου αρέσει περισσότερο από όλα τα αθλήματα.”

Στην ηλικία των 6 άλλαξε σχολείο και γνώρισε τον Marco Chiudinelli, γνωστό Ελβετό τενίστα σήμερα. Τότε ήταν ένα νεαρό αγόρι, ένα μήνα νεότερο από τον Federer, που θεωρούταν ήδη ένας ταλαντούχος εκκoλαπτόμενος τενίστας. Οι δυο τους έπαιζαν συνέχεια τένις, ενώ συχνά έπαιζαν και σκουός, πινγκ πονγκ και ποδόσφαιρο.

Όταν ήταν 8 ετών, γράφτηκαν αμφότεροι στο κορυφαίο tennis group της περιοχής και έπαιξαν αντίπαλοι για πρώτη φορά επίσημα σε ένα τουρνουά που λεγόταν The Bambino Cup, στο Arlesheim.

“Ήταν μόνο ένα μεγάλο σετ των 9 games”, διηγείται ο Chiudinelli. “Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για μένα. Ήμουν πίσω με 2-5 και άρχισα να κλαίω. Τότε ο Roger ήρθε στο μέρος μου να με παρηγορήσει και μου πρότεινε να αλλάξουμε πλευρές. Μου είπε ότι όλα είναι εντάξει και τελικά τα πράγματα καλυτέρευσαν. Επέστρεψα και πήρα προβάδισμα με 7-6. Τότε εκείνος άρχισε να κλαίει και έτρεξα να τον ενθαρρύνω. Ήταν η μόνη περίοδος που μπορούσα να τον κερδίσω!”

Δύο χρόνια αργότερα, ο 10χρονος Roger απέκτησε τον προσωπικό του προπονητή, τον Adolf Kacovsky. “Πρόσεξα αμέσως ότι αυτό το παιδί ήταν φυσικό ταλέντο. Γεννήθηκε με τη ρακέτα στο χέρι του. Στην αρχή ο Federer έκανε μαθήματα στο club όπως όλα τα παιδιά, αλλά είδαμε ότι είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και ξεκινήσαμε τα ιδιαίτερα μαθήματα. Ο Roger μάθαινε γρήγορα. Όποτε ήθελες να του διδάξεις κάτι νέο, το μάθαινε μετά από 3 ή 4 προσπάθειες, όταν τα υπόλοιπα παιδιά χρειαζόντουσαν ολόκληρες εβδομάδες”, λέει ο Kacovsky.

“Από μικρός έλεγε ότι ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Όλοι γελούσαν μαζί του, ακόμα και γω. Πίστευα στο ταλέντο του, αλλά θεωρούσα ότι θα γίνει ο καλύτερος παίκτης στην Ελβετία, ίσως και στην Ευρώπη, όχι όμως ο καλύτερος στον κόσμο. Το είχε από τότε στο κεφάλι του και δούλεψε σκληρά γι’ αυτό.”

Μέχρι τα 12, ο Federer έπαιζε τένις και ποδόσφαιρο. Σε εκείνη την ηλικία αποφάσισε πως θέλει να ασχοληθεί αποκλειστικά με το τένις. Μόλις στα 14 έγινε ο καλύτερος Junior παίκτης στην Ελβετία, έχοντας κερδίσει τα πρωταθλήματα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Τον Ιούλιο του 1996 μπήκε για πρώτη φορά στο Circuit της ITF, που περιέχει τα καλύτερα Juniors τουρνουά στον κόσμο.

Στις 11 Μαΐου 1997 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο σε διεθνές επίπεδο, στο Prato της Ιταλίας. Ήταν ένα τουρνουά Grade 2 κατηγορίας της ITF. Στο ξεκίνημα του 1998 κέρδισε ακόμα δύο G2 τίτλους, ενώ στο δεύτερο μισό εκείνης της σεζόν ήταν ο κυρίαρχος του Circuit. Στις 5 Ιουλίου κέρδισε το Wimbledon και στις 13 Σεπτεμβρίου έφτασε μέχρι τον τελικό του US Open, όπου έχασε από τον David Nalbandian. Έκλεισε τη χρονιά με τον τίτλο στο Orange Bowl, τουρνουά που ισοδυναμεί με τα Grand Slam στα Juniors.

Τα πρώτα βήματα στην ΑΤΡ
Το 1998 έκανε και τα πρώτα του βήματα στο παγκόσμιο tour της ΑΤΡ. Τον Ιούλιο αγωνίστηκε στο πρώτο του τουρνουά στο Gstaad, όπου έχασε στην πρεμιέρα του από τον Lucas Arnold Ker με 2-0 σετ. Στη Βασιλεία είχε την τύχη να παίξει με τον Andre Agassi, σε ένα παιχνίδι που έχασε με 6-3, 6-2.

Την επόμενη σεζόν άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του στο παγκόσμιο τενιστικό κόσμο. “Έσπασε” το Top100 (τερμάτισε τη σεζόν στο Νο66) και έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα Davis Cup της Ελβετίας. Ήταν ο νεότερος παίκτης στο Top100, ενώ αγωνίστηκε και στο πρώτο Grand Slam της καριέρας του, στο Roland Garros. Αντιμετώπισε τον Patrick Rafter και κέρδισε ένα σετ στον 1ο γύρο. Πήρε wild card για το Wimbledon, αλλά και εκεί έχασε στον 1ο γύρο, αυτή τη φορά στα 5 σετ, από τον Τσέχο Jiri Novak.

Τον Ιανουάριο του 2000, πέτυχε τις πρώτες του νίκες σε Major διοργάνωση. Έφτασε μέχρι τον 3ο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν, όπου ηττήθηκε από τον Arnaud Clement. Ήταν η πρώτη του συμμετοχή στο Grand Slam της Μελβούρνης. Στο πρώτο του US Open την ίδια σεζόν ισοφάρισε το επιτευγμά του, χάνοντας και πάλι στον 3ο γύρο από τον Juan Carlos Ferrero. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, αλλά δεν κέρδισε μετάλλιο. Έφτασε επίσης στον πρώτο του τελικό ΑΤΡ στη Μασσαλία, όπου έχασε από τον συμπατριώτη του, Marc Rosset. Στο τέλος του Οκτωβρίου αγωνίστηκε σε ακόμα έναν τελικό, στο Swiss Indoors της πατρίδας του, όμως έχασε από τον Σουηδό Thomas Enqvist. Ήταν μια σεζόν που ο 19χρονος τότε Roger άφησε ευχάριστες εντυπώσεις και τερμάτισε στο Νο29 της κατάταξης.

Το Φεβρουάριο του 2001 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο, στο Μιλάνο της Ιταλίας. Στον τελικό κέρδισε τον Γάλλο Julien Boutter, ενώ νωρίτερα είχε αποκλείσει τους Goran Ivanisevic και Yevgeny Kafelnikov. Κέρδισε τρία παιχνίδια στη μεγάλη νίκη της Ελβετίας εις βάρος των ΗΠΑ με 3-2 στο Davis Cup, δείχνοντας από τότε ότι θα εξελιχθεί στον στυλοβάτη της ελβετικής ομάδας.

Στις 2 Ιουλίου, 2001, συνάντησε τον σπουδαίο Pete Sampras στο Centre Court του All England Club, μπροστά στο ανυποψίαστο βρετανικό κοινό, που όπως και όλοι οι υπόλοιποι, δε γνώριζε ότι παρακολουθούσε μια αναμέτρηση “γιγάντων”. Παρά το γεγονός ότι ο Federer ήταν ακόμα ένας φιλόδοξος και άπειρος τενίστας, πολλοί θεώρησαν ότι αυτό το παιχνίδι ήταν η αλλαγή των σκήπτρων, η παράδοση του “στέμματος” από τον Αμερικανό στον Ελβετό.

Ο Federer επιβλήθηκε με 7-6, 5-7, 6-4, 6-7, 7-5 σε εκείνο το “θρυλικό” παιχνίδι και “εκθρόνισε” τον Sampras, που ήταν υπερασπιστής του τίτλου και ήδη 7 φορές πρωταθλητής στο Wimbledon, ενώ είναι αξιοθαύμαστο ότι μέχρι τότε μετρούσε 31 διαδοχικές νίκες στη διοργάνωση. Ο Ελβετός έφτασε μέχρι τα προημιτελικά σε εκείνο το Wimbledon, όπου τον σταμάτησε ο Tim Henman. Έπαιξε επίσης στα προημιτελικά του Roland Garros. Τερμάτισε τη σεζόν (2001), στο Νο13 της παγκόσμιας κατάταξης.

Το 2002 ήταν μια μεγάλη χρονιά για τον Roger, ήταν η χρονιά που έδειξε ότι η κορυφή δεν ήταν μακριά. Ξεκίνησε με τίτλο από τον Ιανούριο στο Σίδνεϊ και στο τέλος του Μαρτίου έπαιξε για πρώτη φορά σε τελικό Masters, στο Key Biscayne του Miami. Έχασε από τον Andre Agassi στα 4 σετ, αλλά κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής σε Masters λίγες εβδομάδες μετά, στο Αμβούργο. Στον τελικό είχε κερδίσει εύκολα με 6-1, 6-3, 6-4 τον Marat Safin, που τότε ήταν Νο1 στον κόσμο! Κέρδισε ακόμα έναν τίτλο τον Οκτώβριο στη Βιέννη και έκανε άλμα στην κατάταξη από το Νο13 στο Νο7, εξασφαλίζοντας την πρώτη του πρόκριση στο Tennis Masters Cup. Εκεί προκρίθηκε στα ημιτελικά, αλλά έχασε από το Νο1 και μετ’ έπειτα πρωταθλητή της διοργάνωσης, Lleyton Hewitt.

Η “αυτοκρατορία” του Roger Federer
Το 2003 και ενώ βάδιζε στα 22 του χρόνια, είχε έρθει πια ο καιρός να κυριαρχήσει. Πανέτοιμος για το ραντεβού με την επιτυχία και πιο ώριμος από ποτέ, ο ταλαντούχος Ελβετός δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανέναν. Για την ακρίβεια, οι άλλοι είχαν, αφού κατά γενική ομολογία διέθετε το ποιοτικότερο παιχνίδι στον κόσμο. Αυτό έμενε μόνο να αποδειχτεί και στο court, και έτσι έγινε.

Αρχικά, ήταν ο τίτλος στο Wimbledon που εξακρίβωσε ότι ο Federer κινούταν με μαθηματική ακρίβεια στην κορυφή. Μπήκε από το Νο4 του ταμπλό και έχασε μόνο ένα σετ σε ολόκληρο το τουρνουά, για να κατακτήσει τον πρώτο του Major τίτλο, στις 6 Ιουλίου 2003. Στον τελικό επιβλήθηκε του Mark Φιλιππούση, με 7-6, 6-2, 7-6.

Eκτός από το Wimbledon, o Ελβετός κατέκτησε και τον τίτλο στο Halle, πραγματοποιώντας άψογη σεζόν στο γρασίδι. Έπαιξε σε 9 τελικούς εκείνη τη χρονιά και κέρδισε τους 7 από αυτούς. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν στο Houston για το Tennis Masters Cup, όπου επιβλήθηκε του Andre Agassi με 6-3, 6-0, 6-4.

Το 2004 ο Roger άλλαξε την ιστορία. Αρχικά αναδείχθηκε πρωταθλητής στο Australian Open, για να γίνει το νέο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, στις 2 Φεβρουαρίου. Αργότερα κέρδισε ακόμα δύο Major τίτλους, αφού υπερασπίστηκε τον θρόνο του στο Wimbledon και κατέκτησε το πρώτο του US Open. Έγινε ο πρώτος άνθρωπος μετά από τον Mats Wilander από το 1988, που κέρδισε τρία Grand Slam στην ίδια σεζόν. Στην ίδια σεζόν κέρδισε ξανά το Masters Cup, καθώς και 3 τίτλους σε Masters, στο Αμβούργο, στο Indian Wells και στον Καναδά. Ήταν πια ξεκάθαρο ότι το ανδρικό τένις είχε και πάλι αφεντικό.

Το 2005 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αφού ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο ηττήθηκε στα ημιτελικά της Μελβούρνης από τον Safin (που αργότερα κατέκτησε τον τίτλο). Αν και κέρδισε τρία ακόμη Masters, συμπεριλαμβανομένου και του χωμάτινου στο Αμβούργο, η χωμάτινη σεζόν ολοκληρώθηκε με ακόμα μια αναπάντεχη ήττα, από τον άγνωστο τότε στους περισσότερους, Rafael Nadal, στα ημιτελικά του Roland Garros.

Η εξιλέωση ήρθε στη grasscourt season, όπου ο Federer επέστρεψε στους Grand Slam τίτλους με την κατάκτηση ενός ακόμη Wimbledon. Αργότερα κέρδισε για 2η συνεχόμενη χρονιά το US Open και απέδειξε ότι η απουσία του από δύο συνεχόμενους Major τελικούς ήταν μόνο ένα μικρό διάλειμμα στην αυτοκρατορία του. Έκλεισε το 2005 με ήττα στον τελικό του Masters Cup από τον Nalbandian, σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια σε ολόκληρη την ιστορία της Open era.

Το 2006 ο Federer είχε την πιο αποδοτική του σεζόν. Κέρδισε 12 τίτλους, βελτιώνοντας το ήδη εντυπωσιακό ρεκόρ που είχε τις δύο προηγούμενες χρονιές με 11 τρόπαια, ενώ είχε μόλις μια ήττα στα 4 Grand Slam, στον τελικό του Roland Garros από τον Nadal. Μέσα σ’ αυτή τη σεζόν αγωνίστηκε σε 17 τουρνουά και έφτασε μέχρι τον τελικό στα 16 από αυτά! Κέρδισε 8,3 εκατομμύρια δολάρια και έφτασε τις 92 νίκες (!), χάνοντας μόλις 5 αγώνες.

Συμπλήρωσε την τριετία 2004-2006 με ποσοστό νικών ανώτερο του 94,3%, κάτι που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της Open era. Το 2005 και το 2006 είχε ποσοστό νικών στο 95%, με ρεκόρ 81-4 και 92-5 αντίστοιχα. Ήταν μια απίστευτη τριετία για τον Ελβετό και μια από τις πιο κυριαρχικές περιόδους στην ιστορία του παγκοσμίου τένις και αθλητισμού.

Όσο δύσκολο και αν ήταν το κατόρθωμά του, το επανέλαβε την επόμενη χρονιά, συμμετέχοντας και πάλι σε όλους τους τελικούς στα Grand Slam. Έχασε ξανά μόνο στο Roland Garros, από τον κακό του “δαίμονα”, Rafa Nadal. Κέρδισε συνολικά 8 τίτλους το 2007, συμπεριλαμβανομένου του Masters Cup (για 4η φορά), ενώ τερμάτισε στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης για 4η διαδοχική σεζόν. Ήταν μια υπέροχη 4ετία για τον Ελβετό, στην οποία πανηγύρισε 11 Grand Slam τίτλους.

Η πτώση της “αυτοκρατορίας”
Όπως όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες, έτσι και αυτή του Roger Federer, κάποια στιγμή παρακμάζουν. Το 2008 μπορεί να πρόσθεσε ακόμα έναν Major τίτλο στο ενεργητικό του, στο US Open, αλλά ηττήθηκε στα ημιτελικά του Αυστραλιανού Όπεν από τον Novak Djokovic, ενώ έχασε δύο τελικούς από τον Nadal, στο Roland Garros και το Wimbledon. Ο Ισπανός έβαλε τέλος στο “μυθικό” σερί των 5 τίτλων στο All England Club από τον Federer, αλλά και στις 65 διαδοχικές νίκες του στο γρασίδι. Ο τελικός εκείνος του Wimbledon θεωρήθηκε από πολλούς ως το καλύτερο παιχνίδι τένις που έγινε ποτέ!

Αυτό που ακολούθησε, ήταν η πτώση του Federer από το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Μετά από 237 εβδομάδες στη σειρά (κάτι περισσότερο από 4,5 χρόνια), ήταν η πρώτη φορά που κάποιος άλλος ήταν στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Nadal κατάφερε να βάλει τέλος σε ένα ρεκόρ που έχει μείνει “παγωμένο” και αναμένεται να μείνει έτσι για πολλά χρόνια ακόμα. To προηγούμενο ρεκόρ άνηκε στον Jimmy Connors από το πολύ μακρινό 1977 και είναι οι 160 εβδομάδες!

Το 2008 ο Federer ευτύχισε να πανηγυρίσει ένα χρυσό μετάλλιο, στα διπλά των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Συνεργάστηκε με τον καλό του φίλο Stan Wawrinka, για να κερδίσουν στα ημιτελικά την κορυφαία ομάδα στον κόσμο, τους Αμερικανούς Bob και Mike Bryan, καθώς και τους Σουηδούς Simon Aspelin και Thomas Johansson στον τελικό.

Career Slam
Όλα αυτά τα χρόνια, το μόνο που έλειπε από τη συλλογή του Federer ήταν ένα Roland Garros. Ο Ελβετός είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στο χώμα όλων των εποχών. Είναι από τους πολύ λίγους που έχουν παίξει σε 4 διαδοχικούς τελικούς στο Γαλλικό Όπεν και είναι βέβαιο ότι σε έναν τέλειο κόσμο γι’ αυτόν, χωρίς τον Nadal στο δρόμο του, θα είχε πολλούς τίτλους και στο χωμάτινο Slam.

Μετά από τόσες επιτυχίες, τόσες νίκες, τόσες εβδομάδες στην κορυφή και τόση δόξα, ο μόνος διακαής πόθος του “Βασιλιά” ήταν ένας τίτλος στο Παρίσι. Το 2009 του παρουσιάστηκε η μεγάλη ευκαιρία, καθώς ένας αγνώριστος Nadal – τραυματίας, όπως αποδείχτηκε αργότερα – ηττήθηκε για πρώτη φορά στο Stade Roland Garros, από τον Robin Soderling στον 4ο γύρο. Ο Roger δεν έχασε την ευκαιρία και κατέκτησε τον τίτλο, για να γίνει ο 4ος παίκτης στην Open era που πετυχαίνει το career slam (μετά τους Rod Laver, Andre Agassi και Nadal) και ο 7ος στη συνολική ιστορία του τένις (μετά τους Fred Perry, Don Budge και Roy Emerson). Μέχρι και σήμερα, ο Nadal δεν έχει επιτρέψει σε κάποιον άλλον τενίστα να κατακτήσει το τρόπαιο!

Ένα μήνα μετά την πρώτη κατάκτηση του Roland Garros, o Federer επέστρεψε στον θρόνο του στο Wimbledon, για τον 6ο τίτλο του. Ήταν ο 15ος Grand Slam τίτλος για τον Ελβετό, που “έσπασε” το θρυλικό ρεκόρ του Sampras με 14 Majors και έγινε ο πιο πετυχημένος τενίστας στην ιστορία της Open era. Παράλληλα, επέστρεψε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, όπου πέρασε ακόμα 48 εβδομάδες, για να φτάσει τις 285, μόλις μια λιγότερη από τον Sampras.

Στο κυνήγι των τελευταίων ρεκόρ
Το 2010 ο Federer κέρδισε και 16ο Grand Slam στη Μελβούρνη, αλλά μέχρι το Wimbledon του 2012 συμπλήρωσε 2,5 χρόνια με μόλις μια συμμετοχή σε Major τελικό, στο Roland Garros του 2011. Έχοντας πια μπει στην 4η δεκαετία της ζωής του, αλλά και με δύο παιδιά στο σπίτι να τον περιμένουν, πολλοί άρχισαν να αμφισβητούν τον Ελβετό και πίστεψαν ότι δεν έχει να προσφέρει περισσότερα στο τένις.

Υπήρξε σκληρή κριτική για την παρουσία του Federer στα Grand Slam, που δεν ήταν καν άσχημη. Η δικαίωση πάντως ήρθε για τον Federer τον Ιούλιο του 2012, όταν πρόσθεσε ακόμα ένα Grand Slam στην τροπαιοθήκη του και “έκλεψε” ακόμα δύο “στοιχειωμένα” ρεκόρ του Sampras, τους τελευταίους λόγους που μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει ότι την ανωτερότητα του Ελβετού.

Κατέκτησε το Wimbledon στις 8 Ioυλίου, 2012, κερδίζοντας στον τελικό τον πολύ νεότερο και γηπεδούχο Andy Murray, με 4-6, 7-5, 6-3, 6-4. Ξέφυγε περισσότερο στην κορυφή με 17 Grand Slam τίτλους, ισοφάρισε τη σπουδαία επίδοση του Sampras με 7 νίκες στο Wimbledon και επιπλέον, τα έφεραν έτσι οι συγκυρίες που από το Νο3 της παγκόσμιας κατάταξης βρέθηκε ξανά στο Νο1! Όλοι οι αμφισβητίες άλλαξαν γνώμη ή σώπασαν και ο Ελβετός έμεινε στην κορυφή για 17 ακόμα εβδομάδες, συμπληρώνοντας το απίθανο ρεκόρ των 302 εβδομάδων.

Το 2013 ήταν η χειρότερη σεζόν του Federer μετά από πολλά χρόνια, καθώς συμμετείχε μόλις σε έναν ημιτελικό Grand Slam, στο Αυστραλιανό Όπεν. Τελείωσε τη χρονιά με ρεκόρ 45-17, ενώ είχε μια πολύ βαριά ήττα στον 2ο γύρο του Wimbledon, από τον Sergiy Stakhovsky. Ήταν ο πρώτος πρόωρος αποκλεισμός του μετά από 36 διαδοχικές συμμετοχές σε προημιτελικούς Grand Slam, καθώς και η χειρότερη επίδοσή του σε Major από το 2004. Βρέθηκε επίσης για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια εκτός του Top4 της παγκόσμιας κατάταξης.

Προς υπεράσπισή του, σε μεγάλο μέρος της χρονιάς ταλαιπωρήθηκε από ενοχλήσεις στην πλάτη του, όπως αποκάλυψε ο ίδιος. Επίσης είχε κάποιες καλές στιγμές, όπως για παράδειγμα στο Halle, όπου κέρδισε τον τίτλο και “έπιασε” στην 3η θέση της Open era τον John McEnroe, με 77 τίτλους.

“Αιώνιος έφηβος”
Όσο και αν αναγνώρισε ότι η πλάτη του τον ενόχλησε αρκετά το 2013, ο Federer παραδέχτηκε ότι αυτός δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για τις μέτριες – για τα δεδομένα του – επιδόσεις. Όταν οι κακές γλώσσες έκαναν πάλι την εμφάνισή τους και ζήτησαν να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, εκείνος πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Έκανε πολλές κινήσεις για να καλυτερέψει το παιχνίδι του, δείχνοντας τον ζήλο που θα έδειχνε ένας έφηβος και αντιμετωπίζοντας αισιόδοξα κάθε αλλαγή.

Τον Οκτώβριο “έλυσε” τη συνεργασία του με τον Paul Annacone, μετά από τρία χρόνια. Αποφάσισε να συνεχίσει να δουλεύει με τον Severin Luthi και να προσθέσει στο προπονητικό του τιμ τον “σοφό” Stefan Edberg, για να δώσει περισσότερη εμπειρία στο σχήμα, δίνοντας ουσιαστικά ρόλο συμβούλου στον Σουηδό. Άλλαξε επίσης τη ρακέτα του, χρησιμοποιώντας μια μεγαλύτερη, 98 ιντσών, της Wilson.

Όλες αυτές οι αλλαγές σε συνδυασμό με την καλή φυσική κατάσταση του Ελβετού, έφεραν νέες επιτυχίες. Σίγουρα δεν είναι ο τενίστας που κυριαρχούσε δίχως αντίπαλο πριν από μια δεκαετία, αλλά έχει καταφέρει να μπει “σφήνα” στο δίδυμο Djokovic-Nadal, σε δύο σπουδαίους παίκτες που ανήκουν σε διαφορετική γενιά. Μέχρι στιγμής έχει αγωνιστεί σε 6 τελικούς στο 2014, έχοντας κερδίσει δύο τίτλους, στο Dubai και στο Halle. Στο Dubai επέκτεινε το σερί του με έναν τουλάχιστον τίτλο ανά σεζόν, στα 14 χρόνια!

Το αποκορύφωμα ήρθε στο Wimbledon, όπου διεκδίκησε στα ίσα τον τίτλο, φτάνοντας μέχρι τον τελικό. Αντιμετώπισε τον Djokovic και γνώρισε την ήττα με 6-7 (7), 6-4, 7-6 (4), 5-7, 6-4, έπειτα από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι, που κάποιοι παρομοίασαν με τον “τελικό των τελικών”, του 2008.

Toν Φεβρουάριο είχε πέσει στο Νο8 της παγκόσμιας κατάταξης και μετά τον τελικό του Wimlbedon επέστρεψε και πάλι στο Νο3, κάτι που δείχνει πάρα πολλά. Σήμερα, στα 33 του χρόνια, βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, συναγωνίζεται τους κορυφαίους και 79 τίτλους μετά, δείχνει την ίδια δίψα που είχε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Περισσότερα από έναν (υπερ)αθλητή
Μπορεί στην περίπτωση του Roger Federer να κάνουμε δικαίως λόγο για έναν υπερ-αθλητή, αλλά δε σημαίνει ότι δε βρίσκει χρόνο για άλλες δραστηριότητες. Eίναι πολλά περισσότερα και πρώτα απ’ όλα είναι πατέρας 4 παιδιών! Γνώρισε τη Mirka Vavrinec όταν ακόμα ήταν ενεργή τενίστρια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000.

Είχαν σχέση πολλά χρόνια και τελικά παντρεύτηκαν, στις 11 Απριλίου, 2009, με τη Vavrinec να εγκυμονεί τα δίδυμα κοριτσάκια τους. Στις 23 Ιουλίου, 2009, γεννήθηκαν τα κορίτσια, η Myla Rose και Charlene Ryva. Φέτος, στις 6 Μαΐου, έδωσαν ζωή σε δύο ακόμη παιδιά, αυτή τη φορά δίδυμα αγόρια, τους Leo και Lenny.

Εκτός από οικογενειάρχης (και ο πιο επιτυχημένος τενίστας όλων των εποχών) είναι και ενεργός επιχειρηματίας, αφού από το 2003 άφησε την IMG και ξεκίνησε τη Roger Federer Management. Από το 2012 αυτονομήθηκε και τρέχει την εταιρία με συνεργάτη τον Tony Godsick, αποχωρώντας για τα καλά από τον όμιλο IMG Worldwide Inc.

Επίσης είναι γνωστός φιλάνθρωπος και δεν είναι τυχαίο ότι έχει κερδίσει δύο φορές το βραβείο “Arthur Ashe Humanitarian of the Year”. Το 2003 ίδρυσε μαζί με τη μητέρα του το Roger Federer Foundation, ένα ίδρυμα που βοηθάει τα παιδιά που είναι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, να μορφωθούν και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Έχει παίξει σε πολλούς αγώνες επίδειξης για να δωρίσει τα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ το 2005 έβγαλε σε δημοπρασία τη ρακέτα του από το US Open, για να χαρίσει τα κέρδη στα θύματα του τυφώνα Katrina. Τέλος, το 2006 έγινε πρέσβης καλής θέλησης της UNICEF.